|
Intens verlangen naar een kind
Terug naar Ervaringen
Het eerste contact met het ziekenhuisUit het voorgaande blijkt hoe vanuit een intens verlangen naar een kind en het niet vervuld worden van deze wens, uiteindelijk toch de moeilijke stap naar huisarts en/of specialist wordt gezet. In dit hoofdstuk worden de ervaringen van enkele huisartsen en mensen van het fertiliteitsteam met het probleem kinderwens weergegeven. Ook zijn hier enkele brieven opgenomen over het eerste contact met de fertiliteitsbehandeling en de problemen die de mensen hiermee kunnen hebben. Vrouwelijke huisarts 'Ik ben een type dat al gauw dingen bespreekbaar maakt. Dus ik vraag dan ook: hoe zit het met die kinderwens? Wanneer spreek je je daar voor het eerst over uit? Wanneer je het hardop zegt, is het een probleem. Er hangt een bepaalde angst omheen. In onze cultuur horen de kinderen erbij. Ik zou ze ook niet graag willen missen. Als die kinderen er dan niet zouden komen, is er een probleem, een groot probleem. Daar ben ik absoluut van overtuigd. Kinderen vormen een zeer essentieel onderdeel van een mensenleven. Ook diegenen die beslissen om geen kinderen te krijgen, hebben daar heel veel over nagedacht. Als een vrouw bij mij komt met dit onderwerp, leg ik eerst uit dat je maar twaalfmaal per jaar zwanger kunt worden. Op het moment dat je niet zwanger wilt worden, lijkt het alsof je iedere dag vruchtbaar bent. Als je wel een kind wilt krijgen, kan dat maar twaalmaal per jaar. Dus die kans is echt heel gering. Daarbij leg ik ook uit dat als je altijd op woensdag de eisprong hebt en je vrijt alleen maar in het weekend, je lang kunt wachten. Kleine dingetjes die ik al heel gauw bespreekbaar maak. Dat het niet zo vanzelfsprekend is.
Dan het verhaal dat er een enorme voorselectie is; ook al prk je goed, dan wordt er nog heel veel natuurlijk afgestoten. Doordat het gewoon in de basis verkeerd is aangelegd. Natuurlijke selectie. Uit angst om zwanger te worden gebruiken jarenlang de pil. Dan besluiten ze zwanger te worden en stoppen met de pil. Dat is een enorme omschakeling. Ik stop met de pil, dus word ik zwanger, maat dat is dus niet zo. Mensen zijn absoluut heel ongeduldig. Mensen zijn zelf verantwoordelijk. Je moet er samen uitkomen. De vrouw begint op haar vijftiende al met ovuleren en als ze daar pas op haar dertigste gebruik van gaat maken, heeft ze een probleem. Tegen een vrouw van dertig die bij mij kwam voor de pil heb ik eens gezegd: "Hoelang doe je dat nog?" Daar had ik later ontzettende spijt van, want waar bemoei je je mee? Maar dat was goed gevallen bij die vrouw. Ze kwam een half jaar later zwanger terug en zei: "Dat u dat gezegd had, was zo ontzettend belangrijk voor mij. Altijd maar uitstellen tot het uitkomt, maar het komt nooit uit, want je moet altijd je leven ontregelen. Op een gegeven moment moet je zeggen: Wij willen een kind. Dus ik stop met die pil." Als huisarts moet je soms net even dat zetje geven. Ik ben me wel bewust dat je je dan met hun zaak bemoeit. Meestal zeg ik: "Je bent dertig jaar, er gaan een hoop kansen voorbij. Als je zelf zegt dat je ooit een kind wilt, dan is nu het moment gekomen om met de pil te stoppen." Het probleem van de vrouw is dat ze zoveel keuzen heeft gekregen. Vroeger had je geen keus. Je ging door in het stramien van je ouders, werd op natuurlijke wijze zwanger of kreeg geen kinderen. Nu heb je de keus: wel of niet zwanger, wel of niet werken, wel of niet de pil. Jij bent toch diegene die beslist. IVF ligt daar in het verlengde van. Het lukt niet, dus je gaat naar de gynaecoloog. Dan komt de beslissing van IVF. Die mogelijkheid is er. Laat je die dan liggen?' Gynaecoloog 'Ik vind het belangrijk dat de deskundige zoveel mogelijk op voet van gelijkwaardigheid met de echtparen optrekt. Tijdens het intake-gesprek maak ik duidelijk wat de mogelijkheden zijn, leg het echtpaar de voor- en nadelen van de fertiliteitsbehandeling uit en laat hen de keus maken om al dan niet zo'n behandeling te ondergaan. Het is mijn taak om de mensen efficiënt en vakkundig te onderzoeken.
Omdat vrouwen veelal zichzelf de schuld geven van de ongewilde kinderloosheid, begin ik mijn onderzoek vaak bij de man. Vooral om zijn vrouw het gevoel te geven van; hé, nou ben ik niet het eerste slachtoffer, maar wordt ook mijn man eens letterlijk in zijn blote achterwerk gezet. Dan laat ik zijn vrouw naast me plaatsnemen en laat ik bijvoorbeeld zien dat bij een strakke onderbroek de omtrek van de balzak door dat ondergoed veel kleiner is dan zonder ondergoed. Ik probeer met de mensen gevoelscontact te maken en ik laat ze heel duidelijk merken dat ik het zelf als prettig ervaar als we als gelijken met elkaar opschieten. Dat wil zeggen dat deze mensen de bril waarmee ze naar een dokter kijken even moeten afzetten. Ik merk dat je daardoor in staat bent om ze jarenlang te coachen. Dan kunnen ze zeggen als ze het ergens niet mee eens zijn: "Je was echt chagrijnig," of iets dergelijks. Het is ontzettend belangrijk dat je een soort gezinsarts bent, dat je wederzijds vertrouwen hebt.' Fertiliteitsverpleegkundige Er is duidelijk onbegrip in de omgeving van mensen met een onvervulde kinderwens. En ook wordt er weleens cynisch over gedaan. Er zijn mensen die hun vakantiedagen opnemen voor zo'n behandeling om maar niet te hoeven verantwoorden waarom ze even wegmoeten voor een injectie, een echo of voor bloed prikken. Er zijn ook mensen die aljarenlang bezig zijn, die ontslag hebben moeten nemen op hun werk, want ze beginnen zo vervelend te doen.' Fertiliteitsarts 'Mensen moeten voor die kinderwens bepaalde dingen laten. Ze kunnen geen garantie krijgen dat de behandeling succes zal hebben. Onze taak is echtparen te behandelen die een redelijke kans hebben op succes. Of stellen bij wie de kans niet zo klein is dat de kosten, de moeite en de belasting opwegen tegen de kans op zwangerschap. Je moet proberen mensen tegen zichzelf te beschermen. Dat is heel erg moeilijk. Je kunt toch proberen dat bespreekbaar te maken en proberen te relativeren. Je kunt ook alternatieven aandragen, zoals adoptie. Hoewel dat ook een heel moeilijke procedure is. Het zijn moeilijke gesprekken. Soms moet ik mensen confronteren met het feit dat doorgaan met de behandeling niet zinvol is. En ik vraag ze hoe ze van plan zijn de komende tijd in te delen. Ik vraag ze naar hun plannen voor de toekomst om te kijken of mensen niet in een heel groot, leeg gat vallen. En dan blijkt ook dat ze daar toch wel over nagedacht hebben. Als de behandelingen geen succes hebben, wordt dat langzaam maar zeker duidelijk en dan komt ook de laatste behandeling in zicht. Ik probeer altijd te benadrukken dat mensen van tevoren de grens moeten stellen. ze zeggen bijvoorbeeld: "We hebben drie behandelingen vergoed gekregen, we proberen er twee op eigen kosten, maar dan is het toch afgelopen." Zo'n keuze is noodzakelijk, omdat anders steeds de laatste behandeling wordt uitgesteld. Het is niet zo dat mensen bij mij komen en dat ik ze dan mededeel dat ze ermee moeten stoppen. Nee, de mensen nemen dat besluit zelf. Het is zo dat de mensen er heel bewust mee bezig zijn en een manier vinden om daarmee om te gaan.' Wij zijn heel blij dat IVF bestaat, omdat er voor mij geen andere mogelijkheid is om in verwachting te raken. Verder heb ik ervaren erg emotioneel te zijn en spanning te voelen, ook voor mijn man die heel erg meeleefde. De behandeling en het gebeuren eromheen vonden wij erg goed. Er werd voldoende uitgelegd; het team werkt nauwkeurig samen en ik vond ze ook erg lief. Je hoopt natuurlijk dat het gelijk zou pakken. Als je geen beetje hoop hebt, vinden wij, dan hoef je er niet mee te beginnen. Ondanks het feit dat wij het IVF-team erg lief vonden, hoop ik dat wij ze niet te vaak meer zien. Bert en Ans
Thomas en Inge
Cathalijne
Tiny en Lodewijk
Rob en Agnes |
Verhoging IVF slagingskans
De overheid heeft bepaald dat per 1 januari 2014 de verstrekking van een aantal geneesmiddelen aan patiënten voortaan door het ziekenhuis moet worden geregeld.
Bron: Freya.nl (advertenties)
|